Η εν λόγω υπόθεση χρήζει σχολιασμού καθότι αφορά ένα ζήτημα που προκύπτει συχνά σε πρακτικό επίπεδο και δεν τυγχάνει πάντα της ίδιας νομολογιακής αντιμετώπισης. Ειδικότερα, πρόκειται για περίπτωση εντολέα μας, η οποία είναι κάτοχος οχήματος στο πλαίσιο εκτέλεσης σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης, το οποίο (όχημα) κατασχέθηκε ως προϊόν εγκληματικής δραστηριότητας, στην οποία συμμετείχε τρίτο πρόσωπο, που δε σχετίζεται καθοιονδήποτε τρόπο με την μισθώτρια εταιρία. Δεδομένου ότι η ποινική υπόθεση βρίσκεται σε στάδιο κύριας ανάκρισης, η οποία διεξάγεται από την 19^η Ανακρίτρια Αθηνών, η μισθώτρια – κάτοχος εταιρία υπέβαλε στην τελευταία αίτηση άρσης κατάσχεσης του εν λόγω οχήματος, κατ΄ άρθρο 269 παρ. 3 ΚΠΔ, ζητώντας την απόδοση του οχήματος στην ίδια άλλως και επικουρικώς στην ιδιοκτήτρια εταιρία, δηλαδή στην εκμισθώτρια δυνάμει της σύμβασης χρηματοδοτικής μίσθωσης. Η αίτησή μας έγινε δεκτή και διατάχθηκε η απόδοση του οχήματος στην αιτούσα – μισθώτρια εταιρία, καθότι κρίθηκε ότι η διατήρηση της κατάσχεσης θα επέφερε σημαντική οικονομική ζημία στην αιτούσα από την αδυναμία εκμετάλλευσης του οχήματος, το οποίο μάλιστα ήταν πιθανό να υποστεί βλάβες από την επί μακρόν αχρησία του. Η ανυπαρξία δε ενδείξεων σε βάρος της αιτούσας για τα διερευνώμενα αδικήματα και το γεγονός ότι η άρση της κατάσχεσης δεν ασκεί επιρροή στις εκκρεμείς ανακριτικές πράξεις λήφθηκαν θετικά υπόψη στην αποδοχή της αίτησης. Το ενδιαφέρον σκέλος της Διάταξης έγκειται στην αποδοχή του αιτήματος απόδοσης του οχήματος στην κάτοχο – αιτούσα και όχι στην εκμισθώτρια – ιδιοκτήτρια του οχήματος, υπό το πρίσμα της αρχής της αναλογικότητας και όχι υπό τη στενή γραμματική διατύπωση του αρ. 269 ΚΠΔ, η οποία αναφέρεται –αποκλειστικά και μόνο - στον κύριο των κατασχεθένων πραγμάτων.